Conclusies

De technologische industrie zal tussen nu en 2030 vooral inzetten op procesoptimalisatie inclusief energiebesparing, elektrificatie van processen en plaatsing van zonnepanelen op daken van bedrijven. Daarnaast zijn waterstofprojecten en de opslag van waterstof zeer belangrijk om na 2030 als volwaardige energiedrager te kunnen fungeren.  

De technologische en metallurgische industrie zijn verantwoordelijk voor circa 7,5 Mton CO2-eq uitstoot. Dat is ongeveer 7% van de totale CO2-eq uitstoot van de industrie en elektriciteitssector in Nederland. 

Klimaatroutekaart voor de technologische industrie

Haalbaarheid

Veel maatregelen, met name rond elektrificatie, kennen nog een onrendabele top. De SDE++ subsidie en andere financieringsmogelijkheden blijven noodzakelijk. Bovendien is elektrificatie alleen zinvol voor CO2-reductie als de productie afkomstig is van duurzame bronnen zoals wind- en zonne-energie. Daarnaast zijn de technologische- en metallurgische industrie zeer afhankelijk van het (betaalbare) aanbod van duurzame energie. Dit aanbod mag niet te vroeg, maar ook niet te laat beschikbaar komen.  

klimaatroutekaart voor de metallurgische industrie

De technische haalbaarheid voor sommige maatregelen ligt nog op een te laag niveau en daarom moeten industrie en overheid tussen nu en 2030 alles op alles zetten om door middel van innovatie dit doel te realiseren. Tussen nu en 2030 zijn hiervoor goede R&D-programma’s en geteste oplossingen in de praktijk nodig. De opgave is gigantisch, maar haalbaar. De technologische industrie heeft sinds 1990 in 29 jaar tijd haar broeikasgassen met 20% gereduceerd bij een economische groei van gemiddeld 3% per jaar. Tot 2030 moet er nog 29% broeikasgas reductie bij. Dezentjé: "Voor de bedrijven betekent dit een enorme uitdaging en versnelling. De Klimaatroutekaarten laten zien dat het kan.